توضیحات

منتشر شده در سه شنبه, 22 بهمن 1392 13:48

بازدید: 2551

خداوند هستی و هم راستی                                         از اویست بیشی هم کاستی

سپاس خدایی را که تلاشهایم را پس از سالها رنج بی پاسخ نگذاشت و همواره بر امیدواریم افزود تااینکه توانستم چندین ساز ریتمیک را از نیستی به هستی آورم و به ثبت برسانم و همچنان در تلاشم تا سازهای دیگری را بسازم و به میدان موسیقی آورم اگر خدا یاریم کند. و سپاسی دیگر بر آموزگار مهربانم ((بهمن رجبی)) که هرگز فراموشش نخواهم کرد و امیدوارم پذیرای ساخته های شاگرد تنبلش باشد . و سومین سپاس ویژه مادران و پدرانی که داراری فرزندان شیرین خردند (( و عقب ماندگان مغزی و پیکری ))و... .  سالهاست که از نزدیک با فرزندان شما در پیوندم و با آنان رتیم درمانی کار میکنم، با ابزارهایی که نمونه های از آنها را در این نوشتار آورده ام . همیشه بر این باور بوده و هستم که کار با چنین کسانی بسیار سخت  و دشوار است و نخستین آموزگار اینان همان پدران و مادران دلسوزند که با پشتکار و سر سختی در راه آموزش و نیکی گام بر میدارند . پیروزی در این راه باید همراه با شناخت فرزند و خواندن دفترهایی( کتاب) در این زمینه باشد.به باور من اگر 100 دانش آموز و نا توان مغزی (زیر بهره هوشی 75 ) در دبستان باشد باید 100 گونه ابزار ریتم درمانی داشته باشیم تا این دانش آموزان بتوانند بیشتر با ریتم هماهنگ شوند.

نخستین گام در این راه شناخت دانش آموز وبررسی رفتارهای وی است وپس از شناخت و بررسی ، ابزار نو ساخته می شود که دانش آموز توان کار کردن با آن را داشته باشد . دیگر اینکه میان شناخت و ساخت و کار با هنر جو نباید گسست و ناپیوندی باشد و بایستی چندین سال تنها با یک تن کار کرد تا به پایانه ای پسندیده رسید . یادمان باشد از آنجا که آفرینش هستی ، همان ریتم در گونه های گوناگون است در راه آموزش ریتم درمانی نباید از صداهای طبیعی دور شویم وهر اندازه به طبیعت و آفرینش نزدیکتر باشیم به همان اندازه به هنرجو کمک بیشتری کرده ایم . صداهایی که از آب ، چوب ، پوست ،دانه ، سنگ و ... بدست می آید .

اگر در زیست گاه خود ژرف نگر باشیم پی می بریم که ما ، در درون ریتم شناوریم ولی شور بختانه آنرا در پیرامون خود ندیده ایم . برای پیشرفت ریتمیک دانش آموزان در دو زمینه (مرحله) کار انجام می شود (( تنهایی و گروهی )) .

در کار گروهی هیجانات درونی دانش آموز هویدا می شود و هر اندازه کار گروهی انجام شود وی به هازمان(جامعه) برای زندگی بهتر و بیشتر نزدیک می شود . و دیگر اینکه هنر جو یا دانش آموز باید سر انجام کار خود را ببیند که چگونه دیگران به وی ((آفرین)) میگویند ..... در چنین جایگاهی وی به خود باوری خواهد رسید که می تواند پس از این کارهای بزرگتر انجام دهد.

چو کوشنده باشی تن آسان شوی                                            وگر آز ورزی هراسان شوی

پس نابینایی ، ناشنوایی وداشتن چرخ ویلچر هیچکدام نمی تواند ما را از رسیدن به چکاد پیروزی باز دارند......

دلیر و خردمند و هوشیار باش                                                  به پاس اندرون سخت بیدار باش

آری اگر نیروی درونی اینگونه دانش آموزان شناخته شود می توانند با سر بلندی راه و کار خود را دنبال کنند و ((هلن کلر)) دیگری شوند و این نخواهد شد مگر اینکه آموزش و پرورش ایران بزرگ فرهنگ ، در این راه دشوار گامهای بلند و نیکو بردارد .

تو دانی که دیدن به از آگهیست                                              میان شنیدن همیشه تهیست

دست اندر کاران گرامی بدانند تا هنگامی که در مدارس استثنایی کارگاهی به هستی (وجود)نیاید ره به جایی نخواهیم برد . دانش آموز به یاری مربی و آموزگار خود با ابزار، دست به کار شود و کارهای هنری را در      شاخه های گوناکون بیافریند و وارد بازار نماید .... امیدوارم روزی برسد که واژه استثنایی از سردر مدارس برچیده شود و واژ های مناسب دیگری جایگزین آن شود که در خور این دانش آموزان باشد  ، زیرا بارها از زبان آنان  می شنویم که ما(( استثنایی نیستیم )) و یا هنگامی که می خواهند در جایی کار ریتمیک گروهی انجام دهند از آمدن به جایگاه سر باز می زنندزیرا می ترسند که باز واژه استثنایی را بشوند آیا واژه (( کاربردی )) بهتر نیست ؟

سخن دیگر آنکه درمیان بسیاری از خانواده ها گونه ای از بی انگیزگی دیده می شوند زیرا پی برده اند         نمی توانند برای اینگونه بچه ها کاری انجام دهند و تنها کاری که از دستشان برمی آید فرستادن انها به مدرسه برای سرگرم شدن است . بدون هیچ آرمانی و این سخنی نادرست است . زیرا پدران و مادران گرامی نخست خود بایستی دلسوز دلبندان خود باشند وبا پیوندی که با مدرسه ایجاد میکنند را ه را برای دانش آموران هموار نمایند. دلسوزی مربی هرگز به اندازه مادران و پدران نیست ، یکی از راهها ،آموزش ریتم خوانی و .... به نزدیکان دانش آموزان است که ایشان در خانه کار را پیگیری و دنبال نمایند. باید به این باور رسید که این دانش آموزان نیاز بیشتری به مهربانی و دستگیری دارند تا آرام آرام خود را باور کنند .

کوتاه سخن اینکه تا هنگامی که به درستی سه نهاد آموزش و پرورش خانواده و مدرسه با هم اندیشی دست در دست هم ندهند راه به جایی نخواهیم برد .

به باور بسیاری از کسانی که در بهبود روانی- پیکری این دسته از دانش آموزان گامهایی بزرگ بر داشته اند بهترین گزینه کاربردی برای آرامش بخشیدن روانی در اینگونه مدارس موسیقی و ریتم درمانی است و پس از آن پرداختن به کارهای دستی و هنرهایی دیگر. پس  برای رسیدن به چنین آرمانی بهره وری از دفترهای که درباره موسیقی درمانی و شناخت ابزارهای صدا دهنده نوشته شده و تدریس آن در مدارس ، روشن ترین و بهترین گزینه برای درمان است . در این نوشتار این گروه ویژه دانش آموزی را دسته بندی نمی کنم که کار به درازا نکشد ولی میگویم با همه دسته بندیهای علمی که انجام شده است می شود کار کرد و به پایانه رسید ....

هر کس ریتم و ابزار ویژه خود را دارد آن ریتم و ابزار را پیدا کنیم و کار ریتم درمانی را آغاز کنیم .

میاسای از آموختن یک زمان                                       ز دانش میفکن دل اندر گمان

چه گویی که کام خرد توختم                                       همه هرچه با یستم آموختم

یکی نغز بازی کند روزگار                                             که بنشاندت پیش آموزگار

پدران ومادران گرامی باور داریم که هستی آفریده خداوند است و انچه انسان بدست آورده و با آن زمین آسمان و دریا را در نوردیده همه از هستی و آفرینش و طبعیت است و همه دست سازهای آدمی ریشه در افریده های خداوند (آب و آتش ، باد ، خاک ) دارند . پس اگر به طبیعت بهتر و روشن تر و زیبا تر  و خردمندانه تر بنگریم ریتم و ابزار کار فرزند خود را بدست خواهیم آورد . آنگاه تو و فرزندت درمیان دیگران شگفتی ساز خواهید شد و صدای دنباله دار دست زدن ها را خواهید شنید که به شما آفرین می گویند .

مرا و تو را بندگی پیشه باد                                                      ابا پیشه مان نیز اندیشه باد

آیا این همان ریتم است که در نوشتارهای موسیقی آورده اند ؟ اگر اینگونه به ریتم بیاندیشم برخوردی ساده انگارانه با آن داشته ایم . اگر جهان را به پیکره ای مانند کنیم .روان آن پیکره ریتم است و بدون آن زندگی هستی ندارد ، درخت بی ریشه چگونه زندگی کند ؟

آدمی در برابر ریتم چون ماهی کوچکی است در اقیانوس بی پایان که کران ندارد .... ریتم یک برگ ، دانه هلو ، قلوه سنگ و...بی پایان است چه رسد به ریتم های جنگل ، دریا ، باران و .....

هنگامی که به ریتم دور از ابزارهای موسیقی  می اندیشیم پی میبریم که جهان آفرینش پر نعمت ترین ریتم ها را در برگرفته ... رودخانه و اتشی که در درخت هستی دارد در موسیقی ما کدام جایگاه را دارد ؟ آیا ریزش برگها در پایین و دویدن آنها از پی باد را به راستی دیده ایم! و صدای بال پرنده، مگس ، زنبور و پروانه جایگاه این نواها در موسیقی وریتم درکجاست ؟ آیا این نواها را می توان با ابزارهای موسیقی نواخت .

در پایان به یادمان باشد که :

الکساندر گراهامبل آموزگار ناشنوایان بود و همسرش نیز ناشنوا بود لویی بریل که در 7 سالگی نابینا شد دبیره (خط) بریل را هستی آورد . ادیسون و نیوتن دیر آموز بودند ....

که داند که بلبل چه گوید همی                                     بزیر پل اندر چه جوید همی

• < قبلی
• بعدی >